Tıpkı
diğer kar taneleri gibi gördün beni… Sıradan dedin hepsi gibi sadece kış ayında
düşüyor zaten yeryüzüne… Sadece kış ayında havayı soğutuyor dedin. Hiç eline
almak istemedin, hiç dokunmak istemedin. Ama bir kere almış olsaydın eline
sadece bir kere dokunmak isteseydin görecektin sende…
Hissedecektin
farklı olduğunu o hissin… Tadabilecektin belki de hiç tatmadığın o kış
duygusunu… Daha da yaklaşsan görebilecektin aslında diğerlerine hiç
benzemediğimi, hepsinden farklı olduğumu… Belki de insanı meraklandırabilecek
bir farklılıktır diye... Ama düşünmeyi hiç seçmedin sadece kafanı kaldırıp
baktın sen yukarıdan aşağıya düşen her şeye ama özelimle beni seçmedin hiç…
Seçmek istemedin belki de, seçsen anlayacaktın ben sadece kış mevsiminde değil
diğer tüm mevsimlerde de düşerdim senin üzerine… Bir bakarsın güneş bile
olmuşum, bir bakarsın yağmur hatta rüzgâr olup esebilirdim bile tenine… Geçip
gitmez teninde de kalabilirdim. Hissedebilirdin sende her saniye her an
teninde… Hissetmek ile hissedememek arasında kaldığında bile söylemezdim sana
benim diye… Yine beklerdik o doğru
zamanı doğru olabilecek zamanı… Beklesem de beklemesem de sen hala içinde
bulunduğun havanın farklılığını hiç düşünmeyecektin. Düşünmek gibi bir amacın
olmayacaktı. Hâlbuki ne kadar güzel gelebilirdim sana ne kadar güzel eser ve
hissettirebilirdim sıcaklığı sana… Bir kerecik olsun dokunsaydın keşke kar
tanelerine… Sıcaklığını ya da soğukluğunu anlamak için… Sadece bilmek için
diğerleri gibi sevmediğimi seni, diğerleri gibi bakmadığımı, diğerleri gibi
sadece esip geçmediğimi… Her ısıda her istediğinde görebileceğin olmadığımı…
Gidersem geri dönemeyeceğimi… Anlasaydın keşke bunun son şans olduğunu ve bugün
bir kerecik denemen gerektiğini… Hayat kısa ve ilk kar tanesi her an düşebilir…
Sormadım neden diye… Hayallerimi yıkınca neden diye hiç sormadım.
Onun gerçeği bu dedim. Gerçekliğindeki hayallerine hiç bakmamıştım halbuki… Ve gerçekler hiç bu kadar
yakınıma düşmemişti. Hiç bu kadar yalandan gerçek olmamıştı. Tek bir kelimelik bir yaşantı vardı gözümün önünde… Aniden gelen iki kelimelik
rastlantılar… Ama öyle uzak ve ani geldi ki bu rastlantı sanırım bu gerçek
yanılttı beni… Ve sadece söyleyemediğim kelimelerle bıraktım ben oraya ilk aşkı, ilk heyecanı, ilk gerçeği… Şimdi tüm bu gerçeklerden hiç karşılaşmamacasına ayrılıyorum buradan… Ağlıyorum da elbette onca sene sonra gelen o ilk aşka, o tatlı çocuğa… Çünkü bir daha böyle bir gerçek olmayacak aramızda…
Geçen gün birini gördüm, ansızın gelen yağmur gibiydi… Tam altı sene sonra gelen heyecan gibiydi. Yüzünü dahi hatırlamadığım, sesi kaybolan, kokusu kendisinde olan biriydi. İçimden gelen sesten ‘Merhaba!’ diyemeden kaçıverdim sanki… Uzaklaşmak olmayan anılardan olmayan kişilerden olmayan duygulardan… Araya giren kişilerin sadece o zamanlarda kaldıklarını anladım. Ve öyle kalmalarına izin verdiğim için ne kadar mutlu olduğumu gördüm. Ve aslında geç kalınmış bir özrün asla söylenemeyeceğini gördüm. Hep o sihirli anın, beklediğim o büyülü anın daha gelmediğini düşünürdüm. Aslında beklediğim o büyülü o sihirli an üç yıl önce gelmiş ve sessiz sedasız geçmişti. Artık beklemeye gerek yoktu. Dün o beklediğimi de orada bıraktım. Altı sene sonra gelen o heyecanın yanında… Altı sene sonra gelen ilk aşkın yanında… Sekiz sene sonra gelen o tatlı çocuğun yanında…
Bir daha hiç yazmamaya karar vermiştim aslında buraya... Kırgınlıklar ile dolu yazılarımı kaldırmak ve bir daha yazmak istemedim. Ama sonra bunun beni ne kadar çok mutlu ettiğini gördüm. Yazıyor olmanın... Yazarak daha gerçek daha içten yaşamanın...Bu yüzden bu sefer farklı olsun istedim, ne sana ne başkasına ne de kendime yazmak istemiyorum bu akşam... Bu sefer geçmişimize yazacağım. Bu sefer sadece pişmanlıkları mutlulukla anmak istiyorum.
Her gün yaptığım bu otobüs yolculuğuna bugün çok eski bir şarkıyı ekledim. Bu şarkı ile devam ederken aslında nasılda geçmişte kalan ve bizi hala mutlu etmeye yarayan hatırların var olduğunu gördüm. Şarkının her cümlesinde tekrardan anlıyor gibiyim. Geçmişi geçmişte bırakılanları... Ve o kadar kolay gelmesini bize... Sonra yarın sabah bile nefes alamayacağımı hatırladım. Hatta bu yazımı bile bitiremeyebilirim. Ama bizler sanki dünya ile sonuna kadar yaşayacakmış gibi, senet imzalamış gibi bunun için, işte öyle yaşadık hep... Kalp kırdık, mutlu ettik... Ağlattık ta hem kendimizi hem arkadaşlarımızı hem ailemizi ve asla tanışma fırsatı bulamayacağımız o insanları... Bazen güldürtükte aynı kişileri yine aynı kişi biz olarak. Ama anılarımızı öyle boşuna yaşadık ki bu gözyaşı ve kahkahalarda... Sevgi sözcüklerinin anlamlarını bilmeden sarf eder olduk gelişi güzel bir şekilde... Daha nefes alamayan onlarca insanın alacağı nefesleri kirleterek yaşayacağı hayatları mahvederek kendi hayatımızı güzelleştirmek istedik. Hala ağlıyorsunuz aslında... Mutlu olduğunuzu söylüyorsunuz ama mutlu olduğunuzu sanmıyorum. Gerçekten şu dünyada mutlu olan kaç kişi var ki? Kaç kişi yaşıyor olabilir? Sonra istedim çok istedim herkesin gülümsemesini, herkesin mutlu olabilmesini... Herkesin mutluluğuna sebep olmayı. Yüzlerindeki gülücüklerin sebebi olmayı... Ama herkes mutlu olursa gerçekten kim mutlu olabilirdi ki? Gerçek mutluluklar olmadan daha ne kadar gülümsemeye çalışacaklardı? Hem bizler geçmiş önemli değil deriz... Ama koşmaya başlamak için bile bir adım geri atarız. Geri adım atmak kötü değildi belkide sadece gideceğimiz yerdeki dağlarla karşılaşmak zordu... Gelecek için çalışırken ve o dağı geçtikten sonra ne dağın gerisinde bıraktıklarımıza bakıyoruz ne de buralara nasıl geldik diye düşünüyoruz. Çünkü zengin olmayı ve yıldızlarda yaşamayı istiyoruz. Yıldız gibi sürekli parlayabilmek oluyor hayalimiz... Ama sadece parlamak yeterli olacak mıydı? Bununla yetinebilecek miydiniz? Bir gün yıldız olursam sadece parlamak istemiyorum, sürekli kayabilmek istiyorum. Sürekli kayan bir yıldız olup o masum kalplerden gelen o dilekleri, onları sürekli gerçekleştirebilen kayan bir yıldız olmak istiyorum. Geçmiş için, geçmişimiz güzel olsun diye şimdiyi harika yaşayabilmek için... Hala kulağımda bu harika şarkı ve geçmiş hatıraları..Maske takmadan tamamen yalın bir halde çıkıyorlar karşıma... Çok özlüyorum o anları... İşte o anda geçmişte kalabilmek vardı şimdi diyorum. Geçmişte olabilmek tekrar... 2 yıl önce yazılmış bir yazıyı görünce ne kadar küçük olduğunu görüyordu insan bir kez daha küçük olabilmeyi istiyordu. Bir kez daha ama dolu dolu küçük olabilmeyi istiyordu. Geçmişi keşke daha harika yaşayabilseydim diyor. Her zaman ikinci bir şans verilmeyeceği halde ikinci şanslara bu kadar bağlı kalınmasaydı keşke diyor. Şanslar demişken, geçmişinize bir şans vermeyi ve onu en harika en dolu anılarla hatırlamaya ne dersiniz? Ağlamak var ama bu işte bazen gülmekte ama çokça kalp kırıklıkları var. Düşünsenize şu anda kaç yaşındasınız ne kadar gün geçmiş sanki daha dün gibi her şey ama aslında çok eskiler... Bir kere deneyin sizde... Ve son şansınız iken seni seviyorum deyin. Çünkü sevgi ne utanılası nede saklanması gereken bir duygudur. Çünkü sevgi bu dünyadaki en tatlı gelecekteki geçmiş hatıralarımız olacak. Hadi bugün geçmişe merhaba deyip onunla ufak bir an bile olsa yaşayalım. Çünkü bu son şansınız olabilir.
BUGÜN SEVDİKLERİNİZE SENİ SEVİYORUM DEYİN.
